گریه نیز مانند خنده یکی از اعمال طبیعی وجود بشر است که برای تخلیه هیجانی و عاطفی بسیار سودمند است. اولین عملیست که یک نوزاد در بدو ورودش به این دنیا انجام میدهد .

گریه یک شخص میتواند دلایل متعددی داشته باشد اما آن جنبه که در اینجا مد نظر ماست گریه کردن

و اشکی است  که گاهی بر اثر ندامت از گناهی میریزیم و بدینوسیله از آنچه که انجام داده ایم اظهار ندامت و پشیمانی به درگاه خدای بی نیاز است . همانطور که علمای اخلاق  توصیه کرده اند که گریه میتواند دل را از قساوت به در آورد .

ولی نکته ای که باید به آن توجه داشت این است که هر اشکی دارای ارزش نیست باید جهت و انگیزه مشخصی داشته باشد یعنی نیت از این گریه باید خالص برای خدا باشد والا گریه بر مرگ عزیزان که فقط برای تسلی خود است و گریه بر درد که نمیتواند بالا برنده باشد و دل صیقل دهد .

اشکی می تواند مقدمه ای برای رسیدن به قرب خدای سبحان باشد و در توصیه های بزرگان دین آمده که اهل گریه باشید و حتی در این راستا تلاش کنید. امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: «اگر گریه ات نیاید، خود را به گریه بدار و اگر از دیده ات به اندازه سر مگسی هم اشک درآید، چه خوب است.» ¹

که نیت و انگیزه در گریه کردن باید الهی باشد. اگر انسان به جهت خوف از خدا، شکایت از نفس و گناهان خویش بگرید، این اشکی است که می تواند در جهت قرب باشد. امام باقر (علیه السلام) می فرمایند: «هیچ قطره ای نزد خدا محبوبتر نیست از یک قطره اشک که در سیاهی شب از ترس خدا باشد و نظر به دیگری در آن نباشد.»² همچنین درباره ی اثرات اشک امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: «چیزی نیست مگر آنکه پیمانه و وزنی دارد جز گریه که یک قطره اش دریاهایی از آتش را خاموش می کند.»³

بعضی آدم ها را دیده ای که چنان از گذشتگان شان حرف می زنند و به آنها افتخار و مباهات می کنند، گویی پیغمبر زاده اند! ... وقتی از نسب شان سخنی به میان می آورند، چنان با تفاخر می گویند که مثلا جدشان فلان شاهزاده قاجاری است، گویی نیاکان شان و خودشان هم، اصلا زمینی نیستند! گویی از عالم بالا آمده اند! ... گاهی حتی از یک کیلومتری شان هم نمی توانی رد شوی ... به قول معروف گویی از دماغ فیل افتاده اند ...

عجب و خودپسندی یکی از خطرناک ترین صفات زشت اخلاقی است که به تعبیر روایات موجب هلاکت معنوی انسان، از بین رفتن اعمال صالح او و گرفتار شدن وی به مفاسد بزرگ دیگری می شود. وقتی انسان به خاطر عملی که انجام داده و یا کمالی که خودش را دارای آن می داند، خود را بزرگ بشمارد و در داشتن آن کمالات مرهون خداوند نداند، دچار عجب و خودپسندی شده است؛ فرقی نمی کند که آن کمال، حقیقتاً کمال باشد یا نه؛ شخص واقعاً صاحب آن کمال باشد یا نه؛ آن عمل، عمل پسندیده ای باشد و یا نه؛ زیرا گاهی اوقات اهل گناه نیز به اعمال خود عجب می کنند؛ فرقی هم نمی کند که عمل، عملی قلبی باشد یا ظاهری ... ببین قرآن آنها را چگونه معرفی می کند: «الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعًا.» ¹

نقش تبلیغات در جامعه

تبلیغات نقش تعیین کننده ای در جهت دهی فکری جامعه بشری برعهده دارند به گونه ای که سیاست نیز غالباً تابع تبلیغات می باشد .

راهبردهای تبلیغی امام حسین(ع)

راهبرد در لغت یعنی « سیاست گذاری »¹ و در اصطلاح به معنای: « آمادگی و برنامه ریزی بلندمدت و گسترده »²؛ « دانش یا فن بهره گیری از امکان های سیاسی، اقتصادی، روانی و نظامی برای تأمین بیشترین حمایت از سیاست پیش بینی شده»³؛ «برنامه ریزی و سیاستی که برای رسیدن به هدفی »⁴ معنا می دهد .

« تبلیغ » ⁵، از ریشه « بلغ » به معنای رساندن کامل پیام، خبر، اندیشه و سخن به دیگری است ، می باشد .

راه بردهایی که امام حسین(ع) در مسیر تبلیغ خود به کار برده اند عبارت است از :

خاصه و عامه روایت نموده که حضرت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: انا سیّد ولد آدم و لا فخر ¹؛ من سید اولاد آدم هستم، و از جهت فخر نمی گویم.

سیادت چیست

سیادت به معنای سروری، شرافت و بزرگی کسی بر دیگران است. (معین، لغت سیادت) و در مقابل معنای عبد و ذلیل قرار دارد «... أَنَّ اللهَ یُبَشِّرُکَ بِیَحْیى‏ مُصَدِّقاً بِکَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ سَیِّداً وَ حَصُوراً وَ نَبِیًّا مِنَ الصَّالِحِینَ»(ای زکریا) همانا خدا مژده مى‏دهد تو را به یحیى، همان که گواهى دهنده است به کلمه‏اى از خدا! بزرگوار و پارسائیست خوددار، و پیمبریست از شایستگان. (39،آل عمران، ترجمه پرتوی از قرآن، سید محمود طالقانی)

سیادت در اصل از آن خداست که سید مطلق است و از همه کس بی نیاز، سپس هر کس به اندازه ای که از اطاعت دیگران آزاد بوده و در قید اطاعت خدا باشد به همان اندازه سید است.

اما به شکل عام، پیامبر اکرم سیادت بر همه جهانیان دارد. او افضل پیامبران و بهترین خلق خداست و سیادتش منتسب به دیگران و اکتسابی نیست بلکه سیادت حقیقی از آن اوست و دیگران نیز بواسطه خویشاوندی و انتساب به ایشان به سیادت می رسند. اگر هم گفته می شود سیادت از حضرت هاشم است،( علاوه بر بزرگی جناب هاشم) به جهت آن است که جد پیامبر است و اهل او، خاندان پیامبر محسوب می شوند. از این رو عموها و عموزاده های پیامبر نیز سید خوانده می شوند.

در تفاسیر آمده است که: «سیادت، اجماع امت است که خاص در حضرت هاشم و اولاد هاشم است و از خدا نازل شده است. علماى نسّابه نیز گفته‏اند: سیادت، بر هاشم مقرر گردید، زیرا حضرت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: خداى تعالى از خلایق برگزید عرب را، و از عرب قریش را، و از قریش هاشم را، و او را سید عرب و عجم گردانید و از بنى هاشم مرا و على و فاطمه علیهماالسلام و ذریه ایشان را.»(تفسیر اثنا عشری، ج‏2، ص 89)