امام حسین علیه السلام گوهر تابناک و چراغ درخشانی است که هماره بر تارک
تاریخ درخشیده و خواهد درخشید. طالبان هدایت و انسان‏های خسته از ظلم و
تبعیض و ذلت و ستیزه، نامردمی و ناجوانمردی را به حق رهنمون ساخته و بیدار
نموده است. عنصر جاودانه‏ای که به یقین رمز ماندگاریش را در الهی بودنش
باید جُست. سیره‏ ارجمندش را در قرآن باید نگریست تا به حقیقتش یا شمه‏ای
از حقیقتش دست یافت. امام حسین علیه السلام نه تنها شاگرد مکتب قرآن که
عِدْل و شریک قرآن است از این‏ روست که در فرازی از زیارتنامه‏ شریفش
می‏خوانیم: «السَّلامُ عَلَیکَ یا شریکَ القُران؛(1) سلام بر تو ای شریک
قرآن» و در حدیث «ثقلین» نیز همدوشی امام به عنوان قرآن ناطق و قرآن به
عنوان امام صامت گردیده است.

اُنس امام با قرآن به دوران حیات جسمی محدود نمی‏شود بلکه بعد از شهادت نیز ادامه دارد: «منهال بن عمرو» گوید، چون سر مطهّر امام علیه السلام را به دمشق آورده بر نی حمل می‏کردند، من پیش روی او بودم. شخصی سوره‏ کهف را می‏خواند تا رسید به آیه‏ شریفه‏ «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کَانُواْ مِنْ ءَایَتِنَا عَجَبًا؛ آیا پنداشتی که داستان اصحاب کهف و رقیم از آیات شگفت ماست؟!» به خدا سوگند ناگاه آن سر مطهر به سخن آمد و با زبان فصیح فرمود: «شگفت‏تر از اصحاب کهف، واقعه‏ شهادت و بردن من بر نی است.»

رسولُ اللَّه صلی الله علیه و آله فرمودند: «انی تارکٌ فیکُمُ
الثَّقَلَیْنِ کتابَ اللَّه و عترَتی اهلَ بَیْتی فَأِنَّهُمَا لَنْ
یَفتَرِقا حتَّی‏ یَردِا عَلَیّ الحوض.»(2) حال که ائمه علیهم السلام چنین
نسبت و خویشاوندی محکمی با قرآن دارند باید تفسیر قرآن را در آنان جُست که
در «وجود آنها کرامت‏ها و فضیلت‏های قرآن و گنج‏های الهی نهفته
است.»«فیِهْم کوائِمُ القرآن و هُمْ کُنوُز الرَّحمان.»(3) در این نوشتار
بر آنیم که فرازهایی از آیات نورانی قرآن را در سیره‏ علمی و عملی آن امام
همام جستجو کنیم و آیات این کتاب صامت را با نور وجود این پرتو درخشنده به
نطق آوریم.

اگر چه ما را هرگز یارای آن نیست که عمق شخصیت آن دریای
علم و معرفت و اخلاق و معنویت را بپیماید ولی از باب عرض ارادات به پیشگاه
آن شفیع روز محشر چند جمله‏ای را به تحریر در می‏آوریم.

نوشته شده در سه شنبه 89/9/16ساعت 11:46 عصر توسط شیطونک نظرات ( ) |