شد چو خر گاه امامت چون صدف
خالى از درهاى دریاى شرف
شاه دین راگوهرى بهر نثار
جز در غلطان نماند اندر کنار
شیرخواره شیر غاب پر دلى
نعت او عبدالله و نامش على
در طفولیت مسیح عهد عشق
انّى عبدالله گو در مهد عشق
بهر تلقین شهادت تشنه کام
ازدم روح القدس در بطن مام
ماهى بحر لدنى در شرف
ناوک نمرود امت را هدف
داده یادش مام عصمت جاى شیر
در ازل خون خوردن از پستان تیر
کودکى در عهد مهد استاد عشق
داده پیران کهن را یاد عشق
طفل خرد اما به معنى بس سترک
کز بلندى خرد بنماید بزرگ
خود کبیر است ار چه بنماید صغیر
در میان سبعه سیاره تیر
عشق را چون نوبت طغیان رسید
شد سوى خیمه روان شاه شهید
دید اصغر خفته در حجر رباب
چون هلالى در کنار آفتاب
چهره کودک چو در دى برگ بید
شیر در پستان مادر نا پدید
با زبان حال آن طفل صغیر
گفت باشه کى امیر شیرگیر
جمله را دادى شراب از جام عشق
جز مرا کم تر نشد زان کام عشق
طفل اشکى در کنار، افتادهام
مفکن از چشمم که مردم زادهام
گرچه وقت جانفشانى دیر شد
مهلتى بایست تاخون شیر شد
زان مئى کاکبر چو رفت از وى زپا
باسر آمد سوى میدان وفا
جرعهاى ازجام تیر و دشنهام
در گلویم ریز که بس تشنهام
تشنهام آبم زجوى تیر ده
کم شکیبم خون به جاى شیر ده
تا نگرید ابرکى خندد چمن
تا ننالد طفل کى نوشد لبن
شه گرفت آن طفل مه اندر کنار
یافت درى در دل دریا قرار
آرى آرى مه که شد دورش تمام
در کنار خود بود او را مقام
برد آن مه را به سوى رزمگاه
کرد رو باشامیان رو سیاه
گفت کاى کافر دلان بدسگال
که برویم بستهاید آب زلال
گر شما رامن گنهکارم به پیش
طفل را نبود گنه در هیچ کیش
آب نا پیدا و کودک ناصبور
شیر از پستان مادر گشته دور
چون سزد که جان سپارد با کرب
در کنار آب ماهى تشنه لب
زین فراتى که بود مهر بتول
جرعهیى بخشید بر سبط رسول
شاه در گفتار و کودک گرم خواب
که زنوک ناوکش دادند آب
در کمان بنهاد تیرى حرمله
اوفتاد اندر ملایک غلغله
رست چون تیر از کمان شوم او
پر زنان بنشست بر حلقوم او
چون درید آن حلق تیر جانگداز
سر ز بازوى یدالله کرد باز
الله الله اینچه تیر است و کمان
کس نداده این چنین تیرى نشان
تا کمان زه خورده چرخ پیر را
کس ندیده دو نشان یک تیر را
تیر کز بازوى آن سرور گذشت
بر دل مجروح پیغمبر گذشت
نوک تیر و حلق طفلى ناتوان
آسمانا باژگون بادت کمان
شه کشید آن تیر و گفت اى داورم
داورى خواه از گروه کافرم
نیست این نو باوه پیغمبرت
از فصیل ناقه کم تر در برت
کز انین او ز بیداد ثمود
برق غیرت زد بر آن قوم عنود
شه به بالا مىفشاند آن خون پاک
قطراى زان برنگشتى سوى خاک
پس خطاب آمد به سکان ملاء
که فرود آئید در دشت بلا
بنگرید آن کودکان شاه عشق
که چه سان آرند بر سر راه عشق
بنگرید آن مرغ دستآموز عرش
که چه سان در خون همى غلطدبفرش!
ره که پیران سر نبردندش بجهد
چون کند طى یکشبه طفلان مهد
این نگارین خون که دارد بوى طیب
تحفهاى سوى حبیب است از حبیب
در ربائید این نگار پاک را
پرده گلنارى کنید افلاک را
کآید اینک مهر پرور ماه ما
یک دم دیگر به مهمانگاه ما
در ربائید این گهرههاى ثمین
که نیاید دانهاى زان بر زمین
باز داریدش نهان در گنجبار
کز حبیب ماست ما را یادگار
قطرهاى زین خون اگر ریزد به خاک
گردد عالم گیر طوفان هلاک
تیر خورده شاهباز دست شاه
کرد بر روى شه آسیمه نگاه
غنچه لب بر تبسم باز کرد
در کنار باب خواب ناز کرد
ره چه گویم من که آن طفل شهید
اندران آئینه روشن چه دید
وان گشودن لب به لبخند آن چه بود
وان نثار شکر و قند از چه بود
رمزکنت کنز بودش سر به سر
زیر آن لبخند شیرین مستتر
رمز خلق آدم و حوا زگل
وان سجود قدسیان پاک دل
رمز بعث انبیاى پر شکیب
وان صبورى بر بلایاى حبیب
رمزهاى نامه عهد الست
که شهید عشق با محبوب بست
پس ندا آمد بدو کاى شهر یار
این رضیع خویش را بر ما گذار
تا دهیمش شیر از پستان حور
خوش بخوابانیمش اندر مهد نور
پس شه آن درثمین در خاک کرد
خاک غم بر تارک افلاک کرد
آرى آرى عاشقان روى دوست
این چنین قربانى آرد سوى دوست
عشق را مادر ز زاد اِستروَنست
عاشقان را قاف وحدت مسکن است
اندر آن کشور که جاى دلبر است
نه حدیث اکبر و نه اصغر است
آتشکده، ص 39 - 36.
